Większość ludzi w świecie Zachodu udziela zgody, że powszechna edukacja to na pewno potrzebna i ważna sprawa. Kiedy natomiast przyjdzie do ustalenia, czego ostro szkoła musi uczyć, znajdują się problemy. Próbę rozpoczął kilka lat temu Parlament Europejski. W wydanym przez niego dokumencie znalazły się kompetencje kluczowe, które powinny być ukształtowane w trakcie edukacji. Oczywiście PE nie ustanawia żadnych sposobów ich nauki, oświadcza tylko, że każdy powinien je w procesie szkolnym zdobywać. Same kompetencje kluczowe charakteryzowane są jako wiedza i umiejętności, których każda osoba potrzebuje do samorealizacji i rozwoju osobistego, integracji społecznej i zatrudnienia oraz bycia aktywnym obywatelem. Już po tej zbiorowej charakterystyce widać, że posiadanie tych kompetencji w szkole jest ciężkie. PE przypuszcza jednak, że kształcimy się przez wszelkie życie i de facto uda nam się daną umiejętność i kompetencji posiąść, a szkoła ma decydować decydujący dla tego nabywania etap. Pora widocznie de facto podać dane kompetencje kluczowe. Jest ich tylko (aż?) osiem: porozumiewanie się w języku ojczystym, porozumiewanie się w językach obcych, kompetencje matematyczne i podstawowe naukowo-techniczne, kompetencje informatyczne, umiejętność uczenia się, kompetencje społeczne i obywatelskie, inicjatywność i przedsiębiorczość, świadomość i ekspresja kulturalna. Proszę Państwa, nawet przypuszczając, że uczelnia ma te konkretnie zdolności tylko rozwijać, a nie w całości wbić uczniom do głowy, to obserwując owe założenia i przykładając je z polską szkolną rzeczywistością przybija człowieka obawa, że tyle jest dalej do ulepszenia w naszym szkolnictwie.

Dotychczas wpis nie został skomentowany, zapraszmy do wyrażenia swojej opini